Zaufanie to ważny element życia każdego człowieka. Gdy nie wiesz komu ufać, ciągłe napięcie z tym związane może doprowadzić do ogromnego stresu. Czasami ciężko jest odkryć prawdziwe intencje i stawić czoła niebezpieczeństwu.   Napięcie, niewiedza i ciągły niepokój, to uczucia, które najczęściej odczuwa główna bohaterka. Gdy budzi się w obcym sobie miejscu niewiele pamięta, jednak luki w pamięci to nie jedyna dziwna rzecz, jaka czeka na nią po przebudzeniu. Obok niej leżą bowiem zwłoki młodej kobiety, która łudząco przypomina ją samą. Odzyskując świadomość kobieta zyskuje nową przeszłość, musi bowiem zająć miejsce zmarłej kobiety i wydobyć jak najwięcej informacji potrzebnych Interpolowi. Rozpoczyna się gra, w której wróg może okazać się największym…

Tam, gdzie miłość walczy z obowiązkiem, a uśmiech może być podszyty ułudą, zaczyna się historia, której magia tkwi w ludziach i wydarzeniach porywających serca. Możesz zaszyć się gdzieś i udawać, że to, co dookoła cię nie obchodzi, w tym czasie intryga zaczyna żyć własnym życiem, a ty jesteś jej częścią. Hrabia Henryk zostaje ojcem. Jego córka urodzona w dniu zaćmienia słońca może w przyszłości wiele osiągnąć, już teraz skradła serce swego ojca, który nie martwi się pojawieniem się córki, zamiast syna. Gdy król wzywa wszystkie swoje wojska, by wspomogły go w bitwie, hrabia postanawia wdrożyć w życie swój plan objęcia tronu. Jego zwycięstwo jednak nie jest tak trwałe, jak można…

zdjęcie Anna Crevan Sznajder Gdy po raz pierwszy zetknęłam się z historią zawartą w Niczyjej, książka nie miała jeszcze wydawcy. Za dwa dni mija rok od mojej recenzji. Rok, który dla autorki był niesamowicie pracowitym okresem. Gdy po masie ciężkiej pracy przyszedł tak oczekiwany sukces a wydanie powieści, już dziś staje się faktem, moje odczucia do książki się nie zmieniły. Nadal jestem pod wrażeniem historii, która odnalazła drogę do mego serca przez ciepłe opisy pięknych miejsc, gorące sceny uniesień miłosnych i pasję, której nie brakuje zarówno głównej bohaterce, jak i autorce. Ann, jest młodą kobietą z marzeniami. Od zawsze swym pięknem mamiła ją Japonia. Kultura i niezwykłe piękno odległego państwa, które…

Dla każdego człowieka słowo rodzina ma całkowicie inny wymiar. Czasami łatwiej odnaleźć się w czyjejś rodzinie lub po prostu stworzyć własną. Nie zawsze jednak rodzina jest trwała i czasem zdarza się, że trzeba z dwóch rozbitych familii stworzyć jedną. Jak odnaleźć się w tak zagmatwanym układzie i połapać się w uczuciach? Czy można znaleźć szczęście gdzieś pomiędzy jednym rozbitym kawałkiem a drugim? A może samotność jest rozwiązaniem, które uchroni nas przed stratą wszystkiego, co daje rodzina, gdy jest zgrana i szczęśliwa. Zosia i Janek poznają się przypadkiem. Oboje mają za sobą nieudane małżeństwa, jednak bagaż doświadczeń każdego z nich jest nieco inny. Poprzedni związek Zosi był dość burzliwy i zakończył się…

 Los, przeznaczenie, Bóg czy cokolwiek innego, co twoim zdaniem powołało nas do życia, dało nam jedną szansę i to od nas powinno zależeć, jak ją wykorzystamy! Wielu ludzi goni za pieniędzmi, wygodą i stabilizacją w życiu nie zdając sobie przy tym sprawy, ile tracą w codziennym ukrywaniu własnego ja. Czasem rutyna dusi z każdym dniem mocniej i nagle przestajemy oddychać, czasem zaś splot niefortunnych zdarzeń sprawia, że szerzej otwieramy oczy i postanawiamy poszukać dawnych siebie. Odkrywając przyczyny choroby, nie zawsze jednak wiemy, jak powinniśmy ją leczyć. Tak było również ze mną. Mimo świadomości na temat niewłaściwej sytuacji oraz niezdrowych relacji panujących w moim związku, nie miałam pojęcia jak powinnam postąpić…

Łzy to wodospad, wyjście, którym opuszczają nas emocje zgromadzone w nadmiarze. Możesz płakać ze szczęścia, z żalu czy bezradności, mogą też być oznaką strachu i bólu. Co jednak gdy nie potrafimy płakać? Gdy w swoich potknięciach szukamy prawidłowości? Nie znając swej przeszłości, nie potrafimy ocenić, jacy jesteśmy? Czy łzy i znajomość swoich genów, to wyznacza? -Dlaczego nie zapyta pani o swych przodków kogoś z bliskich? – Ponieważ jedyna moja krewna, babcia, nie żyje od dwóch lat, a ja wyznaje teorię, że dziedziczymy wszystko.  Michalina nie miała łatwego życia, wychowywana przez babcię ciągle wierzyła, że jej pech to wina genów, których nie zna. Jednak to nie śmierć babci czy wizja końca studiów…