Diamentowy cierń-Dawid Hałajda [patronacka]

Każde słowo wypowiedziane w naszą stronę, zdarzenie zadające bolesną ranę czy szyderczy śmiech, niszczą to, co skrzętnie budujesz od dziecka. Poczucie własnej wartości, wiara we własne siły i sama siła, która popycha do działania, nie są nam dane w pakiecie, lecz mozolnie żłobione w nas samych za pomocą zdarzeń i blizn, które po sobie zostawiają. Jedni biegną ku wspaniałości, dostając od losu słońce i wiatr zza pleców. Inni zmagają się z bólem, strachem i odrzuceniem.

Dominik doświadcza tej drugiej ścieżki w życiu. Chłopak zmaga się z wadą wymowy, która nie pomaga mu w życiu. Przez jąkanie zostaje odrzucony i wyśmiewany. Nie pomaga mu to również w pracy, a tym samym nie wzmacnia jego poczucia wartości. Wystawiany na ciągłe ataki ze strony grupy rówieśniczej nie ma co liczyć na wsparcie i azyl w domowym zaciszu. Brak spokojnej przystani w tak młodym wieku jest zaproszeniem dla zła i destrukcji. Czy Dominik, uciekając od tego, co go otacza, wybierze dobrze?

Diamentowy cierń

Historia Dominika zaciekawiła mnie już samym opisem. Biło od niego nieznane źródło siły, które wzmagało moją ciekawość. Potem było już tylko gorzej… ze mną oczywiście, bo powieść spod pióra Dawida Hałajdy z każdą stroną zyskuje i wciąga bez ostrzeżenia. O czym jest Diamentowy cierń? To wstęp do historii pełnej tajemnic, wyrazistych bohaterów, z którymi łatwo się utożsamić. Młody człowiek zmagający się z odrzuceniem, mający ciężką sytuację rodzinną szuka swojego miejsca w świecie, któremu daleko jest do szczęśliwego obrazka pełnego koloru. Kumulacja strachu, bólu i cierpienia, a także tajemniczy prezent, który zmieni całkowicie bieg tej opowieści to gwarancja lektury niezwykle intrygującej i wywołującej niepokój. Całość pochłania się jednym tchem, a styl autora tylko ułatwia nam zakochanie się w jego twórczości. Lekkie pióro, pewność tego, co chce się pokazać, wyrazistość i konsekwencja w prowadzeniu fabuły.

Tu wszystko ma swoje miejsce, czas i początek, ale Diamentowy cierń nie da nam wszystkich odpowiedzi. Zamiesza nam w głowach, zostawi z masą pytań i ciekawością, której nie da się powstrzymać. Realizm, świetne prowadzenie fabuły i napięcie budowane niespiesznie, sprawiają, że losy Dominika nie są nam obojętne, a tło jego historii ma głębsze dno. Tajemnicza książka, bezimienny autor i grupa fanów jego twórczości, intrygują, wzmagają niepokój i przyciągają nieznaną siłą. Młody chłopak naznaczony wieloma bliznami, niczym ćma przyciągana przez światło zapuszcza się tam, gdzie kłopoty dopiero nabierają kształtu.

Wśród bohaterów

Diamentowy cierń to opowieść o poszukiwaniu siebie, o życiu młodych ludzi, którzy wciąż jeszcze nie mają ochrony przed złem, bólem i zawodem, jaki może ich dopaść na drodze ku dorosłości. Przez postać Dominika autor daje do zrozumienia, jak wiele czynników buduje naszą tożsamość i siłę. Z jaką łatwością ich brak potrafi wywiać nas na boczną, mroczniejszą ścieżkę. Zmiany, jakie zachodzą w nastolatku, nie pojawiają się znikąd. To jak inny staje się chłopak w obliczu tajemnic, entuzjastów bezimiennego autora i własnej łatwowierności przeraża, ale jest w pełni zrozumiałe. Każdy człowiek inaczej reaguje na strach, ból czy odrzucenie. Wszyscy poszukujemy azylu i miejsca dla siebie, w którym możemy być sobą.

Rys psychologiczny postaci przykuwa uwagę i świetnie komponuje się z fabułą. Autor wie, co chce przekazać, jaki efekt wywołać w czytelniku, które struny w jego duszy poruszyć poszczególnymi wydarzeniami. Niespieszny początek, poznanie bohatera, jego życia i ciężaru, jaki na sobie dźwiga, pozwala, choć częściowo zrozumieć jego decyzje. Choć są często błędne i skrajnie złe. Młodość ma swoje demony i rządzi się własnymi prawami. Diamentowy cierń ukazuje, jak młodzi, chcąc się dopasować do grupy, zatracają siebie, zakładają maski i wdziewają cudze poglądy. Autor z racji swojego wieku doskonale porusza się po tym fragmencie życia społecznego. Jednak wnioski, jakie wysnuwa, pozwalają założyć jego dojrzałość.

Podsumowanie

Diamentowy cierń to powieść psychologiczna z zarysem thrillera. To początek opowieści, która niejednokrotnie wywinduje napięcie i jednocześnie sprawi, że inaczej spojrzymy na decyzje młodych ludzi. Poszukiwanie siebie, własnego miejsca i równoczesne dopasowanie się do standardów otoczenia. To może okazać się zarówno siłą napędową, jak i lawiną, której nie sposób zatrzymać. Dawid Hałajda ma lekkie i przejmujące pióro, a jego świadomość pisarska zwiastuje coraz lepsze dzieła. Czekam na dalszy ciąg tej historii, odpowiedzi na szereg pytań i kolejne porcje napięcia, którego tu nie brakuje. Polecam szczególnie młodym ludziom, którzy podobnie do głównego bohatera szukają swojego ja. Starszy czytelnik zobaczy tu również sporo, a kto wie, może inaczej spojrzy na czyjeś decyzje.

Ocena: