Jaki los zapisano mi w gwiazdach? Jak odnaleźć właściwą drogę, która doprowadzi mnie do mojego przeznaczenia? Aleo to szafirowo oka, rubinowo włosa piękność, dla której trudno szukać porównań w świecie. Jest jedyna w swym rodzaju, a na pewno w królestwie Adonu. Wyznaczona na następczynie tronu przez swojego stryja, wciąż jednak głowi się nad tym, co skrywa wiersz mówiący o jej przyszłości. Wuj stara się ze wszystkich sił, by dziewczynie choć trochę ulżyć w cierpieniu po stracie rodziców, ale i przygotować ją do objęcia tronu. Adon zachwyca swym pięknem, jednak pokój zdaje się kruszyć z dnia na dzień. Aleo nie tylko będzie musiała odkryć swoje przeznaczenie, ale i zapobiec wojnie. Na tej drodze nie będzie jednak sama. Torsen to młodzieniec dzielny i skłonny podejmować ryzyko. Co przyniesie spotkanie tych dwojga? Odnajdą swoje przeznaczenie? Przyjaciel, ukochany czy wróg? Czas sprawdzić jak potoczy się ta historia.

Aleo po raz drugi

To już moje drugie spotkanie z twórczością Tomasza Miękiny. Jestem pod wrażeniem, jak wiele się zmieniło na lepsze, a ile elementów wciąż trzyma wysoki poziom. Świat wykreowany przez autora bez problemu może uzależnić. Ciekawa szata graficzna, plastyczność opisów i fabuła pełna niespodzianek. Ukrywany strach ma jednak przewagę nad swoją poprzedniczką. W tę historię wkraczamy już z pewną wiedzą na temat Adonu i jego mieszkańców. Sympatie i ciekawość, która nie opuszczała nas od końca lektury poprzedniego tomu. Tamta Aleo skradła mą sympatię, ta zyskała podziw. Całość zachwyca pewną dozą magii, lekkością i dopracowaniem. Wszystko ze sobą współgra, a historia sama płynie przez nasz umysł i oczarowuje z każdą stroną mocniej.

Nieśpieszne tempo akcji pozwala na czerpanie przyjemności z kreacji postaci i pomysłów wprowadzonych w fabule. Najpierw skupiamy się na historii Torsena, poznając jego dzieciństwo i drogę ku odszukaniu przeznaczenia. Potem stopniowo akcja przenosi się na Aleo, która pod pozorną normalnością ukrywa strach przed nadchodzącym losem. Różnorodność postaci całkowicie mnie urzekła. Z łatwością polubiłam poszczególnych bohaterów i śledziłam ich losy. Ukrywany strach rozwija fabułę, ukazuje dobrze nam znane miejsca i ludzi w całkiem innej odsłonie, bardziej realnie i życiowo. Nie są idealni, popełniają błędy i czują. Strach, miłość, zawziętość, odwaga. Tak wiele emocji czai się gdzieś nieopodal i tylko czeka, aż czytelnik wybierze się w tę wędrówkę.

Plusy, minusy i magia

Burza na północy zawierała kilka niedociągnięć, ale pomimo wszystko na długo zapadała w pamięć. Z ciekawością i dozą niecierpliwości czekałam na Ukrywany strach. Autor dopracował swoją historię i ponownie skupił całą moją uwagę na swojej opowieści. Barwne postaci, mniejsza ilość opisów i płynność wydarzeń stanowią mocną podstawę przyjemności. Świat zbudowany od podstaw, ze swoimi prawami, tajemnicami i magią porwie niemal każdego. Choć Ukrywany strach oferuje sporo, to mi wciąż mało Adonu, Torsena i Aleo. Ciekawa jestem drogi, jaką wybierze autor, jak zarysuje nowe wątki i wypełni te rozpoczęte.

Tomasz Miękina ma niesamowicie lekkie pióro i niekończące się pokłady wyobraźni. Jego historia udowadnia, że opowieść nie musi być najeżona akcją, by móc zachwycić. Mnie Aleo urzekła już przy pierwszym spotkaniu, drugie potwierdziło tylko moje odczucia. To lekka i przyjemna opowieść o odwadze potrzebnej do zmierzenia się z własnym losem, rodzinie, która kształtuje to, kim jesteśmy i wyższości dobra nad złem.

Ocena: