Ćma-Joanna Wtulich

To, jak postrzegamy targające nami emocje i radzimy sobie z ich natłokiem, ma głębie, którą nie zawsze łatwo jest dostrzec. Nagle pojawia się strach, niedocenienie tego, co już jest naszym udziałem. Krok po kroku zanurzamy się w świecie, który budujemy. Robimy coś, co pozornie daje ukojenie. Seks, jedzenie, alkohol? Zagubienie wiele ma imion.

Ewa ma świetną pracę, w której odnosi niemałe sukcesy, co z pewnością jest zasługą jej pracoholizmu. W domu czeka na nią kochający mąż i córeczka. Pozornie kobieta ma wszystko, wciąż jednak szuka akceptacji i bezwarunkowej miłości. Z łatwością wikła się w kolejne romanse, które mają zaspokoić jej potrzebę bycia kochaną. Niczym ćma mknąca na swą zgubę do światła, Ewa wciąż szuka szczęścia, na szali stawiając to, co najcenniejsze.

Wychowywana przez ojca, wojskowego nie miała łatwego życia, z pewnością miłości brakowało jej najbardziej ze wszystkich uczuć. Wciąż niedoceniana, nie potrafi uwierzyć we własne umiejętności i cieszyć się z małych sukcesów. Każda kolejna porażka, jawi się boleśniej niż poprzednia. Kobieta ukojenia szuka w jedzeniu i przelotnych związkach. Czy można bardziej się zagubić? Czy Ewa odnajdzie ukojenie i spokój? A może los odbierze jej wszystko?

Opis, okładka a może dziwne przeczucie. Bez względu na to, jaka siła jest tą, która sprawia, że sięgamy po daną powieść, liczą się emocje, które wzbudzi w nas to, co skryte w środku. Ćma już długo tkwi w moim umyśle, czytana kilkukrotnie, stanowi punkt zapalny do rozmyślań o szczęściu i ambicji. Czy spotkanie z powieścią Joanny Wtulich było udane?

Dzieciństwo, dojrzewanie, przeszłość. Jakby nie nazwać tego okresu, ma on ogromny wpływ na to, jak wyglądać będzie nasza przyszłość. Każdy pewnie choć raz zetknął się ze złośliwością, obelgami czy psychicznym znęcaniem się nad kimś słabszym. Jeśli miał mniej szczęścia, to on podobnie jak bohaterka powieści Joanny Wtulich, na własnej skórze przekonał się, jak okrutną i silną bronią stają się słowa, szczególnie te wypowiadane miliony razy lub te od naszych najbliższych.

Ewa była poniżana przez rówieśników, nie zaznała miłości od strony ojca, jednak odnalazła w sobie siłę, by przeć ku realizacji celów. Pozorne szczęście nie starczyło na długo, a ona coraz bardziej pozwala by strach i echa przeszłości mogły ją pochłonąć. Ćma to z pewnością mocna kreacja postaci. Ich wyrazistość i wielowymiarowość sprawiają, że powieść pochłania nas bez reszty. Autorka postarała się, by ta mieszanka charakterologiczna wzbudzała skrajne emocje, zmuszała czytelnika do myślenia i wczucia się w historię.

Ćma spłonie, a czy ty umiesz się uratować?

Powieściopisarka ma niezwykłe pióro, które jest w stanie ze zwykłych słów stworzyć obraz, historię, która nie tylko żyje, ale i wpływa na czytającego, pozostawiając w jego umyśle mętlik. Fabuła jest ciut brudna, niestosowna, pełna błędów, które w życiu Ewy mają znaczący wymiar. Choć momentami jej zachowanie w dorosłym życiu zdaje się głupie i nieprzemyślane, to wciąż staramy się dostrzec światło, które wyprowadzi ją na prostą.

Ćma to niesamowita opowieść o strachu i demonach przeszłości, które nie tylko niszczą wspomnienia, zabierają pewność siebie, ale często kontrolują umysł dorosłego człowieka. Czytając historię Ewy, starałam się nie oceniać, próbowałam wczuć się w każdą budowaną przez kobietę relacje i odnaleźć sens tam, gdzie pozornie nie istnieje. Jej skrajne decyzje i życie ułudą wywoływały mieszane uczucia. Na szczęście Ćma to nie tylko Ewa, a równie ciekawe postaci, bez których ta historia nie miała racji bytu.

Podsumowanie

Joanna Wtulich oddaje w nasze ręce powieść, która zaskakuje, zmusza do myślenia i przyciąga nas podobnie jak światło tytułową ćmę. Sami ocenicie bohaterów i sprawdzicie, czy warto obdarzyć ich sympatią. Głęboka i wielowymiarowa powieść, która na każdym kroku uczy nas, że o miłość trzeba dbać, choć czasem to strata uświadamia nam, jakie wartości mieliśmy swoim otoczeniu.

Ćma skusi was mrokiem, niepewnością i poszukiwaniami własnej stabilizacji i szczęścia. Pokaże wam, jak łatwo uwierzyć w ułudę, iluzje bezpiecznej przystani i popełniać błędy. Ludzkim jest się potknąć, ale to od nas zależy w co, przekujemy te złe chwile. Ja jestem zauroczona jakością fabuły i kreacją postaci. Lektura powieści Joanny Wtulich była niesamowicie wciągającym przeżyciem, które wam polecam.